KENNETH FRAMPTON - KU REGIONALIZMOWI KRYTYCZNEMU: SZEŚĆ PUNKTÓW ARCHITEKTURY OPORU (1983)

    Dzisiejsza architektura może funkcjonować w sposób krytyczny tylko jeżeli znajdzie się w pozycji ariergardy (straż tylna, por. awangarda), to znaczy takiej, gdzie dystansuje się zarówno od oświeceniowego mitu rozwoju, jak i od reakcyjnego, nierealistycznego impulsu powrotu do architektonicznych form preindustrialnej przeszłości.

    Krytyczna ariergarda musi odsunąć się od optymalizacji zaawansowanej technologii i ciągle obecnej tendencji do powrotu ku nostalgicznemu historyzmowi czy bezkrytycznej dekoracyjności. Uważam, że tylko ariergarda ma możliwość stworzenia wytrzymałej, pozwalającej na identyfikację kultury, odwołując się w tym samym czasie dyskretnie do technik uniwersalnych.

LE CORBUSIER I PIERRE JEANNERET - PIĘĆ PUNKTÓW NOWEJ ARCHITEKTURY (1927)

    Teoretyczne rozważania zawarte poniżej są oparte na wieloletniej praktyce i doświadczeniu na placu budowy.

    Teoria domaga się zwięzłego formułowania.

    Poniższe punkty w żadnym wypadku nie są związane z fantazjami estetycznymi lub chęcią uzyskania modnych efektów, ale zawierają architektoniczne fakty, które tworzą zupełnie nową typologię budynków mieszkalnych i gmachów publicznych.

Cezary Wąs - Antynomie Współczesnej Architektury Sakralnej

    Przekonanie, że to, co widzialne jest zaledwie nędznym odbiciem tego, co niewidzialne jest tak stare jak platońska opowieść o jaskini lub jeszcze starsze. Należy zatem do jednej z najstarszych tradycji ludzkiej kultury upatrywanie w danej rzeczy emanacji czegoś zupełnie innego. Do tej grupy przekonań należy też traktowanie architektury jako przejawu określonej moralności, bądź części pewnej moralności, zapewnianie o jej wpływie na moralność lub jakiekolwiek jeszcze inne wykazywanie związków architektury i moralności. Tak jak dla jednych tego typu wyjaśnienia czy usprawiedliwienia architektury są ważne i przekonujące, tak dla drugich są one nieznośne i nielogiczne. Ci ostatni uznają, że architektura jest realizacją zasad trwałości, użyteczności, piękna i niczego więcej. Uznają za niemożliwe do udowodnienia istnienie związków architektury z religią, polityką, społeczeństwem czy filozofią.

SHERRY R. ARNSTEIN - DRABINA SPOŁECZNEJ PARTYCYPACJI (1969)

    Ze społeczną partycypacją jest trochę tak jak z jedzeniem szpinaku: nikt się jej nie sprzeciwia, ponieważ jest dla nas dobra. Partycypacja zarządzanych w procesie zarządzania jest w teorii kamieniem milowym demokracji - czczoną koncepcją przyjmowaną z entuzjazmem przez wirtualną większość. Aplauz jest jednak ograniczony do grzecznych uścisków dłoni kiedy ta zasada formułowana jest przez mniejszości nie posiadające władzy. I kiedy definiują one partycypację jako jej redystrybucję, amerykańska zgoda na podstawowe założenie partycypacji rozczłonkowuje się na wiele rasowych, etnicznych, ideologicznych i politycznych przejawów opozycji.

VICTOR PAPANEK - ZIELONY IMPERATYW (1995)

    Na kartach tej książki (Zielony Imperatyw) zarysowało się wiele idei i wizji architektury i projektowania. Jeżeli spróbujemy teraz je wszystkie połączyć, zrozumiemy nieuchronność powstania nowej estetyki na bazie sieci potrzeb, rozwiązań i pomysłów.

MVRDV - METACITY/DATATOWN (1999)

    W związku z rozszerzającymi się sieciami komunikacji i niemierzalnymi połączeniami wewnętrznych związków które generują, świat pozbywa się anachronicznego określenia 'globalna wioska' i zmienia się w bardziej zaawansowany stan 'metamiasta'. Coraz więcej regionów staje się w mniejszym lub większym stopniu ciągłymi pasmami urbanistycznymi: Europa, brzegi Północnej ameryki, Południowo-wschodnia Azja, Indie, Indonezja...

    Jak badać to Metamiasto? Początkowo, możemy próbować określić jego ogrom i eksplorować jego elementy poprzez numery i dane. Jego sieć możliwości - ekonomicznych i przestrzennych - zdaje się tak złożona, że statystyczne techniki zdają się tylko chwytać procesy w nim zachodzące. Wybierając i łącząc dane z godnie z hipotetycznymi założeniami, świat numerów zmienia się w diagramy. Diagramy te działają jako symbole operacji, agend i zadań. 'Miasto danych' przeciwstawia się rzeczowości stylu. Jedną z dróg analizowania świata numerów jest używanie skrajnych scenariuszy, doprowadzających do granic, krawędzi, a przez to do wynalazków...

LEON KRIER - RACJONALNA ARCHITEKTURA: REKONSTRUKCJA MIASTA (1978)

    Chcielibyśmy podkreślić, że rozumiemy Racjonalną Architekturę nie jako powrót do racjonalizmu lat dwudziestych dwudziestego wieku. Jest to, jak wyjaśnia Massimo Scolari, w podstawowym znaczeniu powrót architektury 'tout court' (po prostu). Jeżeli jej podstawą teoretyczną jest racjonalizm filozofii Oświecenia, to jej podstawowym problemem powinno być odtworzenie sfery publicznej.